1کارشناس ارشد تاریخ اسلام، دانشگاه خوارزمی (نویسندۀ مسئول)
2دانشیار گروه تاریخ، دانشگاه خوارزمی
3استادیار گروه تاریخ، دانشگاه اصفهان
چکیده
ایرانیان باستان به آداب معاشرت و همنشینی اهمیت ویژهای میدادهاند. احترام به پادشاه، بزرگان، پدر و مادر و همچنین ادب سخنگفتن، غذاخوردن، هدیهدادن، رازداری، راست‌گویی و... از جملۀ اموری است که ایرانیان به هنگام تعامل با یکدیگر رعایت میکردند. ما این بحث را از دو طریقِ ارتباط با پادشاه و تعامل مردم با همدیگر، از زمان مادها تا پایان حکومت ساسانیان، در این تحقیق بررسی کردهایم. بنابراین، جستار حاضر در پی آن است که با روش تحلیلی ـ توصیفی به بررسی چگونگی آداب معاشرت و همنشینی در ایران باستان بپردازد. بهنظرمیرسد رعایت آداب معاشرت و همنشینی نسبت به پادشاه در این دورۀ زمانی، به مرور دارای سازوبرگ و تجملات بیشتر شده و از شاه شخصیتی جداگانه نسبت به دیگران ساختهاست. اما، رعایت همین امر در بین مردم، بیشتر مبنا و اساسی اخلاقی داشته و تقریباً در همین مسیر تا پایان به حیات خود ادامهدادهاست.
Ancient Iranians assigned a special significance to etiquette and companionship, respect to the king, elders and parents, as well as manner of talking, eating, gift giving, confidentiality, honesty, and such things that Iranians would comply when they interact with each other. We surveyed this issue in two ways: people's relationship with the king and people's interaction with each other from Median time till the end of Sassanid rule. So, this article seeks to survey the ancient Iranian etiquette and companionship. Thus, it seems that observing etiquette and companionship with king over this period had gained extra formalities and luxuries and people assigned the king a different character above others. But observance of this manner among people had a moral basis, and survived almost in the same way.
کلیدواژه ها [English]
etiquette, companionship, Ancient Persia, king, People
ابتدای صفحه