دوران تیموری زمانۀ تقابل گفتمان دو نهاد امارت و وزارت است. این دو نهاد و دیدگاه‌های وابسته به آن‌ها، رویکرد وزارت‌محور به نمایندگی از وزرا و طرف‌داران آن‌ها و رویکرد امارت‌محور با محوریت امرا و حامیان‌شان، هدایت‌گر جریان‌های سیاسی و اجتماعی عصر تیموری بوده‌اند. در این میان نقش مؤلفان دوران تیموری در توصیف، تفسیر، و تبیین دو گفتمان مذکور حائز اهمیت است. از جملة این افراد، در جبهۀ گفتمان امارت‌محور، می‌توان به مولانا شرف‌الدین علی یزدی اشاره کرد. با بررسی‌های انجام‌شده در خصوص اثر وی، ظفرنامه، و با استفاده از ابزار زبان‌شناختی نورمن فرکلاف در سطح توصیف، می‌توان خط‌مشی یزدی در مورد گفتمان امارت‌محور را دریافت. در ظفرنامه شاخص‌های گفتمان امارت‌محور نظیر نظامی‌گری و توجه به قوم ترک مورد تأیید قرار گرفته و در مقابل گفتمان وزارت‌محور با شاخص وزارت و ایرانی‌گری به حاشیه رانده شده است. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، در سطح تبیین، علت حمایت شرف‌الدین از گفتمان امارت‌محور را می‌بایست شرایط سیاسی عصر تیمور دانست. از جملة این عوامل می‌توان به حضور شخص تیمور، در قالب فردی امیر، در حوادث سیاسی و توجه وی به عرصة نظامی‌گری اشاره کرد که زمینه‌ساز تقویت گفتمان امارت‌محور در برابر گفتمان وزارت‌محور گردید.
The Study and Emirate-Based Discourse Analysis
in Sharaf-a-din Ali Yazdi Zafarname
نویسندگان [English]
Fatemeh Rostami1؛ Mahdi Farhani Monfared2
1Ph.D Student in History, AlZahra University
2Associate Professor in History, AlZahra University,
چکیده [English]
Teymouri era was the time of a contrast between two emirate and vizier-ship institute. These two institutes and their related views, vizier-ship-based approach and its followers and emirate-based approach led the political and social events in Teymouri era. Among these, the role of authors of Teymouri era in describing, interpreting and explaining two discourses is so important. One of them in emirate-based approach was Molana Sharaf-a-din Yazdi. By studying his work, Zafarname, and by applying Norman Fairclough’s linguistic instruments, we can describe Yazdi’s attitude about emirate-based discourse. In Zafarname, elements of emirate-based discourse, such as militarism and considering Turks, are endorsed, but elements of vizier-ship-based discourse, such as vizier-ship and being an Iranian, are rambled. Results show that it was political condition of Teymouri era that made Sharraf-a-din to support emirate-based discourse. For example, Teymour, as an emir, was present in political events and he paid attention to militarism. Therefore emirate-based discourse, instead of vizier-ship-based one, was supported.
کلیدواژه ها [English]
emirate-based discourse, vizier-ship-based discourse, Sharaf-a-din Ali Yazdi, Zafarname, Teymourian, Norman fairclough
ابتدای صفحه