%0 Journal Article %T اقوام هندوایرانی و سرزمین ایران‌ویج %J جستارهای تاریخی %I پژوهشگاه علوم انسانی ومطالعات فرهنگی %Z 2251-7766 %A صفا, مینا %D 2011 %\ 09/22/2011 %V 2 %N 1 %P 157-176 %! اقوام هندوایرانی و سرزمین ایران‌ویج %K اقوام هندوایرانی %K فرهنگ آندرونو %K استپ‌های آسیای مرکزی %K افغانستان %K اوستا %K ایران‌ویج %R %X باستان‌شناسان و تاریخ‌دانان به‌ دنبال زبان‌شناسان سال‌ها در تشخیص قومیت «هندواروپایی» و موطن اولیۀ آن‌‌ها به جست‌وجو و مطالعه در آثار به‌جا مانده از این مردم پرداختند. در این مطالعات فرهنگ‌هایی همچون «آندرونوو» (Andronovo) و «جیحون» در استپ‌ها و واحه‌های آسیای مرکزی به اقوام «هندوایرانی» شناخته شدند که احتمالاً در اواخر هزارۀ چهارم را اوایل هزارة سوم قبل از میلاد، در استپ‌های آسیای مرکزی از اقوام هندواروپایی جدا شدند و به‌سمت نواحی آسیای مرکزی جنوبی و افغانستان حرکت کردند. این اقوام پس از سکونت در منطقه‌ای که بر حسب سنت و روایت اوستا و ریگ‌ودا (متون باستانی اقوام هندوایرانی) به نام اَریانم وَئِجَه (Airyanəm vaējō) شهرت دارد، در حدود اواخر هزارۀ دوم و اوایل هزارۀ اول پ‌م هم‌زمان با عصر «برنز متأخر» (Late Bronze age) از یکدیگر جدا شدند و در مسیرهای جداگانه‌ای وارد سرزمین هند و فلات ایران شدند. بر این اساس، در پژوهش حاضر تلاش بر این است که از طریق بررسی در یافته‌های باستان‌شناختی و مقایسة آن‌ها با متن اوستا و به میزان کمتری با متن ریگ‌ودا مکان تقریبی اَریانم وَئِجَه را تعیین کنیم. %U https://historicalstudy.ihcs.ac.ir/article_173_8c794cd02bd7b95d5955764da1669c9a.pdf